Επιστολή φίλων του Αλέξη

Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ.

Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!

Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!

Εχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.

Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα»,

παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.

Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά

κι εσείς περήφανους.

ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,

έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα

που θα πεθάνετε.

Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!

Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες;

Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ



Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

ΛΙΒΙΣΙ: το χωριό της γιαγιάς

Oι παραινέσεις της φίλης μου Φωτεινής και ένα πρόσφατο ταξίδι στην Τουρκία στάθηκαν αφορμή για την δημιουργία αυτής της σελίδας

Ένα ταξίδι που έγινε για να γνωρίσουμε το χωριό της γιαγιάς μου, που ήρθε στην Ελλάδα πρόσφυγας στην μικρασιατική καταστροφή.

Το ελληνικό του όνομα είναι Λιβίσι. Βρίσκεται νοτιοανατολικά, στην Λυκία, περίπου δέκα χιλιόμετρα από την Μάκρη των Ελλήνων.

Έχει γύρω στα δυο χιλιάδες σπίτια που είναι χτισμένα αμφιθεατρικά στην πλαγιά ενός λόφου και δύο εκκλησίες, την Παναγιά την Πυργιώτισσα και τον Ταξιάρχη. Δεν ξανακατοικήθηκε. Οι Τούρκοι της περιοχής πιστεύουν ότι οι Έλληνες φεύγοντας καταράστηκαν όποιον θα πήγαινε να μείνει στα σπίτια τους.

Προσπαθήσαμε να βρούμε το σπίτι, στηριζόμενοι σε όσα θυμόμασταν από παλιές διηγήσεις. Δεν τα καταφέραμε.

Συγκινηθηκαμε πολύ. Δεν θελήσαμε να αγοράσουμε κάτι από τα αντικείμενα που βρέθηκαν στα σπίτια και σήμερα τα πουλάνε . Μόνο η μικρή μου κόρη πήρε μαζί της μια μικρή πέτρα .